Choroba psychiczna dotyka co roku około 20% osób, ale można ją leczyć. Niniejsza broszura zawiera odpowiedzi na często zadawane pytania dotyczące wpływu choroby psychicznej na rodziny osób dotkniętych chorobą oraz tego, jak można je wspierać, aby pomóc osobie i sobie.
Termin „rodzina” jest używany w tym arkuszu informacyjnym, aby opisać każdego krewnego lub przyjaciela, któremu zależy na osobie z diagnozą.
Jak wpływa to na rodziny?
- Wiele form choroby psychicznej pojawia się po raz pierwszy, gdy dana osoba jest w późnych latach nastoletnich lub wczesnych dwudziestych. Niezależnie od tego, czy jest to depresja, zaburzenie lękowe, czy mniej powszechne schorzenie, takie jak choroba afektywna dwubiegunowa lub schizofrenia, pierwszy epizod prawdopodobnie wystąpi, gdy dana osoba nadal mieszka z rodziną. Nawet jeśli wyprowadzili się z domu lub są starsi, choroba psychiczna może nie tylko być dla nich przygnębiająca, ale może również wpływać na innych.
- Choroba psychiczna często oddziałuje na rodziny, wywołując napięcie, niepewność, niespokojne emocje i duże zmiany w sposobie życia ludzi. Różni członkowie rodziny mogą być dotknięci w różny sposób. Te skutki dla rodziny czasami nie są dostrzegane przez pracowników służby zdrowia.
- Rodziny mogą również przejąć rolę codziennej opieki. Często zdarza się to przy niewielkim przeszkoleniu lub wsparciu, lub przy uznaniu własnych potrzeb i zdrowia psychicznego. Kiedy rodziny są akceptowane jako partnerzy w opiece i otrzymują szkolenie i wsparcie, istnieją mocne dowody na to, że prowadzi to do lepszych wyników dla wszystkich zaangażowanych.
- Czasami pracownicy służby zdrowia nie słuchają rodzin. „Poufność pacjenta” może być niewłaściwie uzasadniona. Jednak rodziny są często głównym wsparciem dla osób dotkniętych chorobą psychiczną i mają prawo do traktowania jako „partnerów opieki”. Potrzebują informacji o chorobie i leczeniu, szkoleniu i wsparciu, aby pomóc sobie i chorej osobie.
Gdzie zaczynamy?
Rozwijanie praktycznego, pozytywnego nastawienia jest zawsze dobrym początkiem. To znaczy:
Pogodzenie się z faktem, że ktoś, na kim się opiekujesz, cierpi na chorobę psychiczną i że może to mieć poważny wpływ emocjonalny zarówno na Ciebie, jak i na nich. W twojej rodzinie może pojawić się złość, dezorientacja lub poczucie straty i żalu z powodu tego, jak dana osoba została zmieniona przez swoją chorobę. Ważne jest, aby uznać i porozmawiać o tych uczuciach.
Rozwijanie poczucia równowagi między:
- uznanie skutków choroby na osobę i nadzieję na wyzdrowienie
- chęć robienia rzeczy, które pomagają osobie i zachęcania jej do niezależności
- okazywanie troski i brak nadmiernego zaangażowania
- dawanie osobie swojego czasu, a także posiadanie czasu dla siebie i innych członków rodziny
- zachęcanie osoby do robienia rzeczy i nie bycie nierealistycznym i wymagającym.
Przygotuj się, dowiadując się jak najwięcej o chorobie i jej leczeniu oraz zastanów się, co możesz zrobić, aby wesprzeć daną osobę. Porozmawiaj o tym z innymi członkami rodziny i leczącymi pracownikami służby zdrowia. Jeśli istnieje rodzaj opieki, której nie możesz zapewnić, porozmawiaj z pracownikiem służby zdrowia, jakie środki można poczynić, aby zapewnić ją w inny sposób.
Jakich umiejętności potrzebujemy?
Choroba psychiczna nie jest łatwa. Opieka nad osobą dotkniętą chorobą często nie jest łatwa, a czasami pierwsze instynkty nie są pomocne. Przewodnik SANE dla rodzin zawiera wiele informacji i wskazówek, które inni uznali za przydatne.
- Porozmawiaj o tym z osobą dotkniętą chorobą i innymi członkami rodziny. Porozmawiaj o tym, jak się czujesz i zachęć innych do tego samego. Postaraj się, aby wszyscy mieli takie samo zrozumienie i stanowisko.
- Dowiedz się o wszelkich szkoleniach dla opiekunów rodzinnych osób z chorobą psychiczną, w których możesz wziąć udział, i rozważ dołączenie do grupy wsparcia, aby poznać innych na swoim stanowisku.
- Zachęcaj osobę z chorobą psychiczną do jak największego zaangażowania w opiekę nad sobą oraz do wyjścia towarzyskiego i robienia rzeczy w swojej lokalnej społeczności na tyle, na ile jest to możliwe.
- Rozważ tę osobę jako całość – pamiętaj, że ma ten sam zakres potrzeb osobistych, emocjonalnych i seksualnych, co wszyscy inni. Czy ich zdrowie fizyczne jest pod opieką lekarza ogólnego? Czy alkohol lub narkotyki to problem, który wymaga uwagi?
- Jeśli pojawiają się myśli samobójcze, samookaleczanie lub agresja wobec innych, potraktuj je poważnie i porozmawiaj z lekarzem. Wspólnie przygotujcie plan, co zrobić, jeśli ktoś znowu zachoruje. Zawsze miej pod ręką numery kryzysowe.
- Zaplanuj z wyprzedzeniem, kiedy nie będziesz w stanie zapewnić opieki. Porozmawiaj o tym z daną osobą i pracownikami służby zdrowia i zastanów się, jakie kroki prawne i finansowe mogą być potrzebne, aby zapewnić ciągłość opieki.