Gdybyś był podejrzany przez policję o udział w przestępstwie i przesłuchiwał cię w sprawie tego, co mogło się wydarzyć, miałbyś nadzieję, że skupi się na „faktach sprawy”. Innymi słowy, nie chciałbyś, aby ich osądy były uzależnione od tego, jak wyglądasz, jak się ubierasz, jak atrakcyjna jesteś, Twoja rasa, gdzie mieszkasz, lub być może przez jakiekolwiek cechy zachowania, które przejawiasz. Podobnie, gdybyś został oskarżony o popełnienie przestępstwa i skończyło się na składaniu zeznań w sądzie, miałbyś nadzieję, że sędzia i ława przysięgłych byliby zachwyceni tylko „twardymi” dowodami. I oczywiście, gdybyś wiedział, że jesteś niewinny, możliwość, że takie wynikające z tego decyzje i osądy mogą zostać zachwiane przez czynniki pozadowodowe, takie jak te wymienione, byłaby niezwykle niepokojąca.

Co wtedy, gdybyś był osobą, która, prawdopodobnie czując się pod presją przesłuchania przez policję lub przesłuchania na sali sądowej, wyglądała na bardzo zdenerwowaną, jąkała się, wierciła się lub nie patrzyła pytającemu w oczy? A co, jeśli nie okazywałeś emocji, których zwykle można się spodziewać, lub podczas odpowiadania na pytania wędrowałeś stycznie? Ponownie, istnieje nadzieja, że ​​jakiekolwiek takie zachowania behawioralne nie wpłyną na sposób, w jaki policja lub sądy zinterpretują cały materiał dowodowy.

Jeśli się nad tym zastanowisz, prawdopodobnie zdasz sobie sprawę, że każdy z nas może przejawiać takie zachowania, jakie opisałem powyżej. Pomyśl o ludziach, których znasz, którzy są przerażeni na myśl o wystąpieniu publicznym i jak mogą zareagować pod przymusem, którego prawdopodobnie doświadczą podczas przesłuchania policyjnego lub prawnego.

Niektóre osoby będą oczywiście częściej reagować w ten sposób niż inne. Na przykład niektóre osoby z zaburzeniami psychicznymi mogą wykazywać zachowania niewerbalne, które są uważane za nietypowe. Osoby z różnych kulturowo środowisk mogą błędnie interpretować pytania lub nieznane wyrażenia słowne i odpowiadać w sposób, który wydaje się wymijający dla pytającego. Inni z zaburzeniami neurorozwojowymi mogą wykazywać cechy podczas interakcji społecznych, które są nieoczekiwane lub niezwykłe.

Czy istnieją podstawy, by sądzić, że osoby, które zachowują się w ten sposób, mogą znaleźć się w niekorzystnej sytuacji we wszelkich kontaktach z wymiarem sprawiedliwości? Niezwykle trudno jest „dostać się do umysłów” policjantów, przysięgłych lub sędziów i dokładnie ustalić, dlaczego tak naprawdę doszli do konkretnego wyroku w sprawie podejrzanego lub oskarżonego. Jeszcze trudniej jest zebrać wystarczająco dużą bazę danych na temat uwarunkowań takich orzeczeń, aby móc z przekonaniem stwierdzić, że jest mało prawdopodobne, aby istniały uprzedzenia.

Wiemy jednak, że zachowania, których normalnie nie oczekuje się w interakcjach społecznych – takie jak niechęć do spojrzenia, wiercenie się i szuranie nogami, niewłaściwe wyrażanie emocji i reakcje wymijające – są często interpretowane jako oznaka próby oszustwa lub niska wiarygodność.

Zachowania autystyczne i system sprawiedliwości

Ostatnio wzrosło zainteresowanie badaniami, w jaki sposób osoby z pewnych grup mogą być szczególnie narażone na stronnicze lub negatywne oceny, jeśli zostaną wciągnięte w interakcje z wymiarem sprawiedliwości. Jednym z takich celów było zbadanie, w jaki sposób osoby z autyzmem mogą doświadczać niesprawiedliwości w wyniku oceny pod wpływem czynników pozadowodowych.

Podobnie jak osoby nieautystyczne, istnieje znaczna zmienność cech behawioralnych dorosłych osób z autyzmem. Jednak badania obserwacyjne wykazały, że w kontekstach społecznych osoby z autyzmem mogą częściej przejawiać takie cechy, jak unikanie spojrzenia, powtarzające się ruchy ciała, płaskie lub nietypowe kontekstowo wyrażanie emocji oraz trudności z interpretacją języka figuratywnego. Każde z tych zachowań może, w pewnych kontekstach, być interpretowane jako podważanie wiarygodności osoby, a może nawet jako znak, że dana osoba próbuje oszukać.

Jednym z podejść, które badacze zastosowali do zbadania tych możliwości, jest tworzenie i nagrywanie próbnych wywiadów śledczych lub prób i wykorzystywanie ich jako materiałów bodźców do zbadania, jak inni ludzie reagują na określone rodzaje zachowań wykazywanych przez zaangażowane strony. Chociaż niektórzy krytykują ekologiczną ważność takich podejść, mogą one stanowić doskonały i sensowny przewodnik — patrz na przykład Kerr i Bray (2005) — dotyczący tego, kiedy i jak mogą pojawić się uprzedzenia lub niesprawiedliwości.

W niedawnym badaniu z wykorzystaniem symulowanej sytuacji przesłuchania przez policję (Logos i in., 2021), w którym osoby wykazywały zachowania niewerbalne, takie jak niechęć do spojrzenia i wiercenie się, gdy były pytane o ich możliwy udział w przestępstwie, obserwatorzy polegali na tych zachowaniach, gdy ocena winy podejrzanego — nawet wtedy, gdy przekonujące dowody zdecydowanie wskazywały na niewinność podejrzanego. Co ciekawe, badania wykazały również, że jeśli obserwatorzy zostali poinformowani, że podejrzany ma diagnozę zaburzeń ze spektrum autyzmu (przy użyciu prostej karty ostrzegawczej autyzmu), stronnicze oceny były znacznie zmniejszone.

Inne badanie (Lim i in., 2021) wykazało, że osoby z autyzmem, z którymi przeprowadzono wywiady dotyczące możliwości pobrania pieniędzy z koperty w laboratorium badawczym, były, mówiąc prawdę, oceniane przez obserwatorów, którzy obserwowali ich wywiady, jako bardziej zwodnicze. i mniej wiarygodne niż osoby nieautystyczne. Być może zaskakujące jest to, że badanie to nie wykazało związku między tymi osądami a systematycznymi zapisami behawioralnymi cech behawioralnych, takich jak niechęć do spojrzenia, ruchy ciała, płaski afekt, dosłowna interpretacja języka figuratywnego i słaba wzajemność społeczna, które są uważane za prawdopodobne wnioskowanie o oszustwie .

Nie wiadomo, dlaczego tak się stało – być może przyczynił się do tego fakt, że próbka pochodziła z bazy danych badawczej, której członkowie byli zaznajomieni (i bardziej zrelaksowani w badaniach naukowych), a być może w grę wchodziły pewne mechanizmy kompensacyjne stosowane przez uczestników. Niemniej jednak istniały cechy ogólnej prezentacji osób, które wpłynęły na osądy oszustwa – innymi słowy, coś wyraźnie wprowadzało obserwatorów w błąd i przyczyniało się do błędnych negatywnych ocen wiarygodności.

Badania w tej dziedzinie są w powijakach i jest tak wiele pytań bez odpowiedzi. Dotychczasowe odkrycia powinny jednak ostrzec nas przed możliwością, że osoby z autyzmem, które po prostu są sobą, mogą być podatne na stronnicze osądy w kryminalistyce (i innych warunkach). Co więcej, to samo może dotyczyć innych osób, które umieszczone w takich kontekstach wykazują zachowania, które można uznać za nienormatywne.